Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Προς εξαφάνιση


















Θυμάμαι εποχές
που έγινα κομμάτια για άλλους
θυμάμαι και φίλους μου που γίνανε κομμάτια για να ζήσουν  άλλοι
όμως,
γαμημένο πράγμα ο άνθρωπος,
σαν ένα γαμημένο γυμνοσάλιαγκα σαλιάρη
που τον θυμάμαι ακόμα.
Ακόμα όταν σέρνεται νομίζει πως κάνει βήματα δυνατά, δεινοσαύρου
μέσα σε ανόητες κάστες, πενιχρά παρεάκια
με φίλους φίδια οχιές που έρπονται για ν’ αναρριχηθούν στην κορυφή
ασκώντας την ιδιότητα του χαμαιλέοντα.
Είναι πρόθυμοι για τα πάντα μονάχα τις εποχές του ζευγαρώματος
μετά επιστρέφουν στις φωλιές τους όπου και αντηχούν οι ιστορίες τους.
Κλεισμένοι στις τρύπες τους.
Έτσι είν’ ο κόσμος.
Εγώ τι κάνω εδώ;
Οι μόνοι που συμπάθησα κι ένιωθαν παρόμοια
είναι κάτι μελαγχολικές κάμπιες που μέσα τους,
έκρυβαν μια πεταλούδα που ποτέ δεν θα βγει απ’ το κουκούλι της,
ενώ οι πιο ευδιάθετοι είχαν μια γνώριμη αρρώστια
να εκκολάπτεται βαθιά μέσα στο γέλιο τους.
Μα τώρα,
θυμάσαι
που σου είχα πει,
πως είμαι είδος σπάνιο;
Φοβάμαι μην εξαφανιστώ.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου