Πωλούνται μάσκες σε τιμή οδοντίατρου.

Η σκάλα πέφτει
και δεν βγάζει ούτε μια νότα
ξαπλώνουμε για μέρη μακρινά
Μην κλέψετε το χαλί μας θεοί,
μα ούτε και το
κρεβάτι.
Ξίνω τα μάγουλα μου
δεν υπάρχουν θησαυροί
ούτε καν άνθρακες
μονάχα
πράσινα σκουληκάκια
που ψάχνουν
κόκκινα μήλα
μα εγώ
έχω χρόνια να πάω για ψώνια
και αν πήγαινα
δε θα ψώνιζα για πράσινα σκουληκάκια
-Ξαναλέω μην κλέψετε το χαλί μας θεοί-
τα χείλη
είναι η καλύτερη μηχανή
παροχής οξυγόνου
φίλα με φίλα με φίλα με
σα να ‘ταν εκδρομή
και όχι πρόβα κηδείας
δε θέλω άλλα χάδια σου λέω
μα κάστανα ψητά
και δυο αιώνες γεμάτους εικόνες
με μάτια κλειστά ή ανοιχτά.

Τρομαγμένε πλανήτη
σου λείπουν περίπου
διακόσιοι θεοί
και ένα καλό ζευγάρι γυαλιά.
Η άρνηση δεν έχει καμία αξία
ένας καφές στο διαστημικό σταθμό κοστίζει
αναρίθμητους αξιογάμητους κώλους, μια σβούρα
και ποιήματα με ορθογραφικά λάθη
κι όλα αυτά για έναν καφέ
για έναν καφέ
για έναν καφέ.

Που να θάψω τη θλίψη μου δεν έχω
την κουβαλάω στους ώμους
σαν κοράκι που το έμαθα να μιλάει.
Tο ξέρω
θα φάει τη σάρκα μου όταν πεθάνω χωρίς να νιώσει τύψεις
μα το προτιμώ
απ’ το να με έτρωγε όσο ζούσα.

Χειροφίλημα δεσποινίς μου;
μα ελάτε τώρα το έχω ανάγκη.
Μου χουν καρφώσει ένα καπέλο στο λαιμό μέρες τώρα
και όποτε πάω θάλασσα
με σέρνει κατευθείαν στο βυθό.

Posted in Ποιηματάκια