Ο τέλειος (αντι)φασισμός

Από πίνακα του Dali

*

Αναλύσεις, επισημάνσεις, κριτικές

και μια ομάδα κακών που χαραμίζουν την αισθητική τους

εκσφενδονίζοντας βουητά για υλιστικές ουτοπίες

**

Αυτοί γράφουν για τη ζωή τους

γιατί είναι ελεύθερα πνεύματα

και τα ελεύθερα πνεύματα ερωτεύονται την τέχνη.

Από την άλλη,

οι φτωχοί τω πνεύματι,

κάνουν τέχνη επειδή ερωτεύονται.

***

Κουβέντα δε θα πούμε μαζί,

μη σας αποπάρουμε κιόλας,

έχουμε να σκοτώσουμε το φασίστα μέσα μας

****

Στους πάγκους των μικροπωλητών, τώρα,

μοιράζουνε γνώση

μοιράζουνε τέχνη

μοιράζουνε γνώση μέσω της τέχνης

"ελάτε να πάρετε!!"

η τιμή δεν αναφέρεται.

Έτσι μαζεύονται γύρω τα παραμελημένα παιδιά,

θα χετε ακούσει γι' αυτά υποθέτω.

"Μια μεγάλη αγκαλιά για όλους"

και όπλα που και πού,

όχι από τα φονικά, είναι άλλου είδους τούτα.

Παρομοίως

το κράτος προμηθεύει τα πρεζάκια

με καθαρές σύριγγες,

πρωτοβουλία που χρηματοδοτούν

μεγαλέμποροι ναρκωτικών.

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια

Πυροσβεστήρες

Πυροσβεστήρες 

Στέκομαι στα τελευταία βαγόνια του τρένου
μα σπάνια σκέφτομαι σε αυτά.
Οι σκέψεις πεθαίνουν μέσα σε οτιδήποτε αρχίζει από «ΜΜ»
πόσο μάλλον οι τελευταίες της μέρας.

Εκείνη πάλι τα καταφέρνει
λιγότερο από μένα αλλά το κάνει
περνάει από δίπλα μου, χαμογελάω-ανταποδίδει
-είμαι όμορφος σήμερα-
αυτή λογικά πάντα ήταν.

Κάθεται.
Συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο μου
χαζεύω τους πυροσβεστήρες του συρμού
Πώς μ’απογοητεύουν πάντα
και διαψεύδουν έτσι απλά τις προσδοκίες μου
«Αχ τι ωραία  που θα ‘ταν να ανατιναζόμασταν όλοι.»

Τέλος κατεβαίνει
μισό βλέμμα για αυτήν
μισό για τον πυροσβεστήρα.
Εμείς οι αποτυχημένοι τρομοκράτες
αγαπάμε τον κόσμο τελικά ή τον μισούμε;

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια

Το παραπονεμένο κασκόλ

Ένα φρεσκοξυρισμένο κασκόλ

τυλίχθηκε επιδέξια γύρω από το λαιμό της κυρίας με την παράξενη μύτη.

Περπάτησε για ώρες, χαμογελώντας,

σφυρίζοντας ηδονικά.

Ικανοποίησε τις ορμές του μια και δυο και τρεις φορές,

αχόρταγο ήταν.

Πέρασε ώρα,

σταγόνες γυναικείου ιδρώτα ‘λουσαν τα ακατάστατα μαλλιά του.

Ξετυλίχθηκε. Κρεμάστηκε. 

Τώρα σιωπή. Τώρα μοναξιά.

Ένα κασκόλ σε μία πόλη που ποτέ δεν κάνει κρύο.

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια, sureal

Αντιαλκοολικό

*

Παραμόρφωση:
καρκινικά κύτταρα,διατροφικές διαταραχές
και ορμονολογικές εξετάσεις.
Δεν είναι μόνο το ποτό ηλίθιε!

**
Η ιστορία τελειώνει όταν σαπίσει ο εγκέφαλος μου
κι ούτε ένα λεπτό νωρίτερα
μα μην ανησυχείτε δεν αργώ.
Μισάνθρωποι.

***

Σου σφύριξαν μια διεστραμμένη εκδοχή της πραγματικότητας φίλε μου. Πρώτα σε τάισαν με σκατά και μουχλιασμένα βιβλία και ύστερα βρέθηκε κάποιος να σου πει «Αυτό δεν είναι ζωή» και βάλθηκες να ξεμουχλιάζεις τα βιβλία και να χτίζεις αποχετεύσεις.Κακομοίρη...
Όταν αποφασίσουν να γράψουν ποιήματα οι μύκητες και τα βουρτσάκια τουαλέτας θα καταλάβεις τι γινότανε τόσα χρόνια.Μα θα ‘χεις ερωτευτεί τη δουλειά σου μέχρι τότε και θα ‘ναι αργά, άλλωστε πώς θα μπορούσε να σ' ενδιαφέρει εσένα κάτι απ' όλα αυτά;

****

Στην ποίηση ισχύει ακριβώς ότι στο γαμήσι
ντρέπεσαι να πεις ότι φταίει το σύστημα
βγάζεις το σκασμό,γαμάς,περνάνε οι μέρες βαριέσαι ή βαριέται και επιστροφή στην καθημερινότητα.
Στο σύστημα ισχύει ακριβώς ότι και στην ποίηση επίσης
ντρέπεσαι να πεις ότι φταίει το γαμήσι
βγάζεις το σκασμό,μοιράζεις ανακοινώσεις,κυλάν οι πορείες,διαφωνείς ή ακόμα χειρότερα σε διαγράφουν από την οργάνωση.

Τελικά μόνο η ποίηση δε μας φταίει σε κάτι.
ή όχι;

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια

Τι ωραία πόδια!

Η πόρτα κουτουλάει το συρτάρι όταν ανοίγει,

οι ρωγμές είναι στους τοίχους.

Κάθε κομμάτι σοβά γκρεμίζει μια γυμνή γυναικεία φιγούρα,

τα πόδια παραμένουν στο τραπέζι, περιμένουν στο τραπέζι.

Τα κοιτάμε, τα θαυμάζουμε, τα ερωτευόμαστε.

Μα όταν ανάμεσα σ’ αυτά αντικρίσουμε ένα ολόκληρο σώμα

χαμογελάμε περίεργα, με μια δόση θλίψης

γιατί ξέρουμε πως σίγουρα, αργά ή γρήγορα

–δηλαδή γρήγορα –

θα μας κοιτάει ένα ζευγάρι πόδια.

«Δες εκείνα τα πόδια, πόσο άσχημα είναι.»

«Σκάσε ρε ανέραστε.»

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια

Οι γραφειοκράτες

Πήγα να βγάλω μια άδεια ύπαρξης σε ένα χάρτη 48.000 ωκεανών και 00048b πλοίων. Ανέβηκα ως τα πολύ βαθιά νερά εκεί όπου κατοικούν τα μεγαλύτερα ψάρια και οι υπάλληλοι τους, δηλαδή οι γραφειοκράτες, ιχθύες μεσαίου μεγέθους και τρόφιμοι του γλυκού νερού. Αυτοί με το που μπήκα στην υγρή αίθουσα τους με κοίταξαν καχύποπτα:  «Δε μου γεμίζει το μάτι τούτος ‘δώ» σιγομουρμούριζαν μεταξύ τους και πράγματι το μάτι του ενός από αυτούς ήταν τεράστιο και που να το γεμίσω εγώ ο καημένος με τα ποιήματα και τις κλάψες μου. Θα λεγε κανείς  για αυτόν πώς θα είχε και δύο κιλά λίπος πάνω στο μάτι του. Φαίνεται πως είχε καταναλώσει ήδη τα πάντα στη λιμνούλα όπου του έλαχε να διοικεί και πλέον από το βάρος έγερνε στο πλάι, πώς θα με βλέπανε καλά λοιπόν αν δεν μπορούσαν καν να με αντικρίσουν; Έφαγα την πρώτη απογοήτευση μα δεν σταμάτησα. Μετακινήθηκα  προς το παράθυρο, σε μέρος που θα έπεφτε καλύτερα το φως πάνω μου. Σα κάπως να αναθάρρησαν τώρα. Όχι δε θα καταδέχονταν ποτέ αυτά τα κτήνη να μου μιλήσουν ως ισότιμο-και η αλήθεια είναι πώς τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία- σίγουρα όμως η κατάσταση άλλαξε προς το καλύτερο.

«Χαρτιά!» μου ζήτησε επιτακτικά ο ένας
Άδειασα τις τσέπες και την τσάντα μου με μανία στο γραφείο τους μπας και βρω κάτι που θα μου δινε και μένα την πολυπόθητη άδεια. Δυο λάμπες με κίτρινο φως και λέπια κύλησαν στο γραφείο και τσούλησαν  προς το μέρος τους.
«Τι ναι αυτά;» μου πε ο γραφειοκράτης με τα παχιά μάτια
«Τα χαρτιά μου κύριε...» του απάντησα «Ήταν να σας φέρω και κάτι εισιτήρια συναυλιών,πλοίων και τρένων μα δυστυχώς δε τα έχω κρατήσει».
«Κι αυτό εκεί το μαύρο;» με ρώτησε ένας απ’ τους γραφειοκράτες με ενδιαφέρον ενώ οι άλλοι κοίταζαν σιγά σιγά αλλού απογοητευμένοι εμφανώς από την έλλειψη νορμάλ χαρτιών και συστάσεων εκ μέρους μου. Αμέσως κατάλαβα πώς ο τύπος που κοίταξε κάπως καλύτερα στην τσάντα μου σπαταλώντας τον πολύτιμο του χρόνο, ήταν ο «καλός» της υπόθεσης, εκείνος που ήθελε με κάποιον τρόπο να μου δώσει την άδεια.

«Μα κύριε βαρόνε» του φώναξε, διαμαρτυρόμενη για την αποδοχή μου  μια γριά με μπλε ταγιεράκι και καπέλο που το στόλιζε στην κορυφή του το φτερό ενός παρδαλού παπαγάλου και καθόταν στα δεξιά του γραφειοκράτη που μου ‘δωσε και μένα μια ευκαιρία.
«Αφήστε το παιδί να προσπαθήσει, ίσως να χει κάτι να πει» της απάντησε εκείνος, «Εμπρός κύριε Μακρόπουλε» είπε απευθυνόμενος σε μένα  «Αφήστε πια τις λάμπες, τα κίτρινα φώτα και τα εισιτήρια, μεγαλώσατε! δείξτε μας κάτι ενδιαφέρον και θα σας το δώσουμε το χαρτί σας. Μη μας δίνετε επιστολές και βεβαιώσεις δεν πειράζει. Πείτε μας έστω τι είναι αυτό το μαύρο»

Το χέρι μου γλίστρησε στην τσάντα και ανέσυρα τον πολυπόθητο θησαυρό που μου ζήταγαν,  ένα υπέροχο και ταυτόχρονα κοινότυπο μαύρο σουτιέν  που αποτελεί αυθεντικό δείγμα των ομορφότερων κοριτσιών με καταγωγή απ’ τα λαϊκά στρώματα. Αμέσως είδα τον «βαρόνο» να εκστασιάζεται. Τα μάτια του πετούσαν φωτιές, κι όμως δεν ένιωθα ζέστη.

«Πείτε μας την ιστορία του σουτιέν αυτού κύριε Μακρόπουλε» είπε τρίβοντας τα χέρια του και ξαπλώνοντας ελαφρά προς τα πίσω.
«Ε να» είπα λέγοντας το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, δηλαδή την αλήθεια «Είναι ένα σουτιέν που βρήκα στο δρόμο και το κράτησα για να κάνω προπόνηση στο πώς ανοίγουν τα σουτιέν, για την απίστευτη περίπτωση οπού βρω ερωτικό σύντροφο»

«Αίσχος», «Τι Μίζερος», «Πώπω...», «Το καημένο το παιδί», «Πάντως την άδεια δεν μπορούμε να του τη δώσουμε» σχολίασαν κοιτάζοντας με αηδιασμένοι οι γραφειοκράτες. Ο βαρώνος τότε έβγαλε τα γυαλιά του και αφού τα καθάρισε μου είπε με ψυχρή και ίσως στο βάθος κοροϊδευτική φωνή, που μαρτυρούσε ότι είχε φτάσει στα όρια του μαζί μου.

«Κοιτάξτε κύριε Μακρόπουλε»
«Ναι πείτε μου»
«Εμείς εδώ χορηγούμε άδειες ύπαρξης»
«Ναι , ναι το ξέρω» είπα με ελπίδα στα μάτια
«Και το σουτιέν που μας δείξατε είναι απλά ένα τυχαίο σουτιέν με το οποίο προπονήστε;»
«Μάλιστα!»
Αναστέναξε
«Πείτε μου κύριε Μακρόπουλε...πίνετε καθόλου;»
«Όχι υπερβολικά»
«Είστε ερωτευμένος αυτή την περίοδο; Μήπως είστε αναρχικός;»
«Όχι και στα δύο, αλλά να...»
«Ναι;»
«Ε σαν παιδί και εγώ...στο παρελθόν....ε διάβαζα λίγο Κροπότκιν και Μαλατέστα»
«Διαβάζατε...
«Ναι»
«Αλλά δεν είστε ούτε κλαψιάρης ούτε και επαναστάτης»
«Όχι»
«Κι ούτε πίνετε»
«Ούτε»
«Κι από χαρτιά μηδέν»
«Απολύτως τίποτα κύριε»

Έπεσε για λίγο σιωπή...δε με κοιτούσε καν πλέον, ενώ και οι υπόλοιποι γραφειοκράτες είχαν από ώρα μπει σε κλασσικές συζητήσεις της κάστας τους και κανέναν εκεί μέσα δεν ενδιέφερα ούτε στο ελάχιστο πλέον. Μόνο ο βαρώνος μου απήθυνε ξανά το λόγο και αυτός μάλιστα για τελευταία φορά εκείνη τη μέρα.

«Περάστε έξω κύριε Μακρόπουλε και να γυρίσετε μόνο όταν αρχίσετε να πίνετε ή ακόμα καλύτερα όταν αποκτήσετε χαρτιά» είπε ο γραφειοκράτης και γύρισε στη λιμνούλα του.

Read More [...]

Posted in διηγήματα, sureal

Τα ποντίκια στις γωνίες

Μπερδεμένα ποντίκια πηγαινοέρχονται στην ετοιμόρροπη αποθήκη. Οι πατημασιές τους, νίκησαν τη σκόνη. Το βλέμμα τους είναι στραμμένο πάντα στην δεξιά γωνία. Η σκάλα, τι όμορφη που είναι τούτη η σκάλα. Στην κορυφή της υπάρχει ένα κομμάτι τυρί που μετά βίας φαίνεται μα η μυρωδιά του, δίνει στο δωμάτιο την αίσθηση της πληρότητας. Και ξεκινούν οι ποντικοί και οι ποντικίνες –από τότε που θα ανοίξουν τα μάτια τους – το σκαρφάλωμα. Πιάνονται σε λακκούβες, τρυπάνε τη σάρκα τους, δροσίζουν το ξύλινο δάπεδο με αίμα. Όταν αποδέχονται τα βάσανα τους και οι πληγές, τους γίνονται συνήθεια, αράζουν. Αράζουν σ’ ένα –συνήθως – χαμηλό επίπεδο και ξεχνάνε τη λιγούρα τους τραγουδώντας. Μα στ’ αυτιά αυτών που δεν αντέχουν το σκαρφάλωμα αντηχεί μια αλλόκοτη βοή. Δεν είναι σπάνιο να έχει και δυο τρία πτώματα στη συνοδεία της. Έτσι είναι, κάποιοι παραπατάνε στο μεθύσι, μα λένε πως τουλάχιστον πέθαναν χαρούμενοι. Βέβαια θα πει κανείς, πως το λένε αφού είναι νεκροί; Ποιος ξέρει. Ο μεταμοντερνισμός δεν άφησε ήσυχα ούτε τα υπαρξιακά. Μα αυτά, έλαχε να επιβιώσουν για να ξεπεραστούν.

 Είναι κάτι ποντίκια, εκεί, στην άλλη γωνιά. Φοράνε το θάνατο και ακονίζουν τα δόντια τους για ζωή. Ήδη άρχισαν να κοιτούν τη σκάλα θαρραλέα. Ετοιμάζονται για κάτι μεγάλο. Κάτι που δεν έχει προηγούμενο. Θα τη ροκανίσουν μέχρι να πέσει μαζί με το τυρί που κουβαλάει. Και τα κακόμοιρα τα ποντίκια που είναι πάνω στη σκάλα; Αξίζουν τόσο τίμιους φονιάδες; Μα δεν τα σκότωσαν τα ποντίκια απ’ τις γωνίες. Οι θάνατοι που τους βαραίνουν ξεκινάνε μετά το πέσιμο τις σκάλας. Θα ευχόμασταν όλοι να είναι λιγότεροι. Μα ας το καλοσκεφτούμε και ας αλλάξουμε γνώμη. Τι υπεροψία! Νομίσαμε πως θα τα ξεφορτωθούμε έτσι εύκολα τα υπαρξιακά.

Read More [...]

Posted in διηγήματα

Το Καπέλο

Επιτέλους τα είχε καταφέρει, απείχε μόλις λίγα δευτερόλεπτα από την γιορτή που θα ολοκλήρωνε τελετουργικά την κοινωνική του ανέλιξη προς τα σαλόνια της άρχουσας τάξης. Οι κόποι του δεν είχαν πάει χαμένοι, θα απολάμβανε και αυτός τελικά τη χλιδή και τη νηφαλιότητα που προκύπτει από τη βλακεία της εξουσίας τους. Μιας εξουσίας των αγορών του κράτους και των πραγμάτων που αυτά συνεπάγονται.

Βέβαια δεν ήταν όλα ρόδινα, καθώς περπατούσε αργά αργά προς την είσοδο του κοσμικού μαγαζιού το μυαλό του δεν μπορούσε παρά να πάει, προκαλώντας του ίσως λίγες τύψεις,στους χιλιάδες εαυτούς του, που λόγω των ιδεολογικών τους καταβολών έκοψε κομμάτι κομμάτι από πάνω του  και πέταξε στα σκουπίδια με αποτέλεσμα  να μην μείνει τίποτα άλλο για κορμί του παρά παρά το δερμάτινο πέπλο,τα χρυσά μανικετόκουμπα και η μυρωδιά της νεκρής και σαπισμένης πλέον σάρκας που στόλιζε τα σκαλοπάτια της κοινωνίας που βιαστικά ανέβηκε.

Χαμογέλασε...  Με έναν αισιόδοξο υπολογισμό το ένα τρίτο της ζωής του είχε ξοδευτεί στο βωμό του καριερισμού και της τεχνοκρατίας, του απέμεναν όμως αρκετά χρόνια ώστε να απολαύσει όλα τα υλικά αγαθά που συνεπάγονταν η θέση του, όλα τα βίτσια της αλλοτριωμένης του ψυχής –μεταξύ μας τώρα, ποιας ψυχής;- θα έβρισκαν τρόπο να πραγματωθούν και κανείς δε θα ξερε αν ήταν αποτελέσματα της φτώχειας των προηγούμενων ετών, της προσπάθειας για άνοδο με κάθε μέσο ή αν ήταν απλά οι ιδιοτροπίες ενός μέλους της ελίτ, μη κατάλληλα διαμορφωμένο ακόμα. Αυτό ήταν όμως! Η ιστορία τέλειωσε για αυτόν.

Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε στο χώρο υποδοχής, κάπως βιαστικά πήγε να περάσει στην αίθουσα των δεξιώσεων μα σα κάτι να θυμήθηκε έκανε λίγα βήματα πίσω και  απότομα σταμάτησε. Ήθελε όλα να γίνουν σωστά και τυπικά, όπως συμβαίνει πάντα στις μαζοχιστικές τελετές των κεφαλαιοκρατών. Τα κύτταρα του εγκεφάλου του, έστειλαν μήνυμα στα χέρια του να ανυψωθούν, αυτά έπιασαν με λίγο περισσότερη δύναμη απ’ ότι ήταν αναγκαία το χλωμό,ματοβαμμένο με λίγο επιθανάτιο εμετό πρόσωπο που τον στόλιζε, τελευταίο δείγμα της καταγωγής του από τις λαϊκές τάξεις και με ένα ισχνό «παφ» που μόλις ακούστηκε το πρόσφερε στην καμαριέρα.

«Κρατήστε το κεφάλι μου, θα το πάρω στην έξοδο» είπε το καπέλο

«Βεβαίως κύριε» απάντησε πρόθυμα η νοστιμούλα υπάλληλος εισπράττοντας το γενναιόδωρο φιλοδώρημα του νέου μέλους της αστικής τάξης και βάζοντας το κομμένο κεφάλι στη θέση 91.

Read More [...]

Posted in διηγήματα, sureal

Εκτελώντας το καθήκον

Εκτελώντας το καθήκον

Η στρατηγική του αιφνιδιασμού

φέρνει ανέλπιστα κοντά τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα.

Στρατιώτες

κλαίνε κοιτώντας ξεθωριασμένες φωτογραφίες,

θαυμάζοντας είτε κάποια απαλά χείλια

είτε το ένδοξο μέλλον.

Περιστασιακά υποπίπτουν σε μικρές ατασθαλίες

αλλά μην τους σουφρώνεται τα μούτρα,

είναι καλά παιδιά,

το ίδιο κομμάτι ψωμί μοιράστηκαν,

την ίδια πουτάνα πήδαγαν το προηγούμενο βράδυ.

Και εγώ;          

Λιποτάκτης;

μπα, εγώ πήγα με τον έρωτα,

έτσι είπα δηλαδή για να χαστουκίσω τις ενοχές

-βέβαια τα χαστούκια σπάνια σκοτώνουν χωρίς μεγάλο κόπο-

τα συμπεράσματα δικά σας,

φταίει που εκτιμώ την ετερότητα…

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια

Μια στιγμή κοινωνικής ανέλιξης

Μια στιγμή κοινωνικής ανέλιξης

Κάθε μου ολόκληρος αριθμός
θα είναι λίγα κλάσματα μεγαλύτερος απ’ τους δικούς τους,
λίγα κλάματα στεγνότερος.

θα ναι λίγα εκατοστά πιο κοντά στην ασφυξία
λίγα γραμμάρια προς την παρανομία
και θα απέχει τόσο πολύ απ’ την εφηβεία.

Κάθε μου λέξη
θα ναι λίγα γράμματα πιο κάτω απ’ την ευγένεια
λίγα περισσότερα πιο πάνω απ’ την αγένεια.

Θα είναι  μακριά απ’ την κουλτούρα
θα ζει μονάχα με σαβούρα
και θα παλεύει να πατσίσει τη χασούρα.

Κάθε μου ύπαρξη
θα ναι ένας ολόκληρος αριθμός με νόημα για μένα
θα ναι μια λέξη χωρίς νόημα για σένα.

Κάθε μου θάνατος,
Κάθε μου θάνατος δε θα ναι τίποτα,σωστά;
Η αμφιβολία κατέστρεψε το ποίημα μου ξανά...

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια

An art manifest

Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που κάνουν τη διαπίστωση ότι το σύμπαν δεν νοιάζεται για τη ανθρωπότητα αλλά και ότι η ίδια η έννοια της ανθρωπότητας είναι μια πλαστή ιδέα ,κατασκευασμένη από την πολιτική-κοινωνική φιλοσοφία και ιστορία με σκοπό να συλλογικοποιήσει μια σειρά από μικροοργανισμούς ( αυτό είμαστε για τα μεγέθη του σύμπαντος) που ζουν,αναπνέουν,πολλαπλασιάζονται και ψοφάνε χωρίς ποτέ ξανά να αποκτήσουν συνείδηση του κόσμου τους.

Ωστόσο πέρα από τον αναπόφευκτο ατομικισμό και την απογοήτευση που φέρνει η παραπάνω οπτική, υπάρχει μια ακόμα πλευρά που δεν έχει σκεφτεί αρκετά η ανθρωπότητα ή τέλος πάντων οι μερικές δεκάδες μικροοργανισμοί που θα συντρέξουν να διαβάσουν τις γραμμές που θα γράψουμε στο μέλλον, η πλευρά της οριστικής και αμετάκλητης επιτυχίας στα πλαίσια της υλιστικής ανάγνωσης του σύμπαντος. Ή μάλλον η ανυπαρξία της αποτυχίας, κάτι που συνοδεύει κάθε πράγμα που στερείται νοήματος.

Μια πολύ σημαντική κριτική που γίνεται στην εμφανώς μεταμοντέρνα νοοτροπία του «όλα είναι τέχνη» είναι ότι αν όλα τελικώς είναι ρευστά ως προς το τι είναι, αν όλα είναι τέχνη λοιπόν τότε τίποτα δεν είναι τέχνη, μιας και η απόδοση μιας τόσο βαριάς ιδιότητας σε κάτι πάει πακέτο με την οριοθέτηση του μακριά από άλλες έννοιες όπως καθημερινά αντικείμενα,εργαλεία κλπ. Έτσι στην ίδια ακριβώς νοοτροπία, αν με συμπαντικούς όρους δεν υπάρξει ποτέ σαφής διαχωρισμός της έννοιας της ζωής από το θάνατο ή της ύπαρξης από την ανυπαρξία, τότε η ανθρωπότητα  καλείται να επιλέξει με αυστηρά ψυχολογικά κριτήρια αν υπάρχει ή όχι, αν ζει καλά ή όχι αν έχει επιτύχει το σκοπό της ή όχι. Κι όλα αυτά γιατί σκοπός δεν υπάρχει, ζωή δεν υπάρχει και ύπαρξη δεν υπάρχει.

Μπροστά λοιπόν στην ανακύκλωση της ύλης και της ενέργειας, που κάνει τα πάντα να είναι ταυτόχρονα αντικειμενικά αλλά με κάθε τους νόημα ή κριτική αυστηρά υποκειμενικό, οι συγγραφείς του παρόντος ιστολογίου επιλέγουν συνειδητά να διαλέξουν ως οπτική την καταδίκη τους σε αιώνια επιτυχία. Και από εδώ προέρχεται και ο τίτλος του blog, successful attempts. Είμαστε μια επιτυχημένη απόπειρα που μέσα στην πολλαπλότητα της μπορεί εύκολα να γίνει απόπειρα επαναστάσεων, αυτοκτονιών, ερώτων κλπ. Όχι ότι τα προηγούμενα τρία ταυτίζονται (το αντίθετο μάλλον) ή αποτελούν κάποιο «τρίπολo» πάνω στο οποίο βαδίζει η τέχνη αλλά είναι ενδεικτικά για την κατανόηση της αισιοδοξίας που αισθανόμαστε. 

Δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο  ή μισοάδειο. Το ποτήρι κοντεύει να σπάσει από την πληρότητα και το μόνο για το οποίο θα παρακάλαγε είναι η διεύρυνση των ορίων του για να μπορέσει χωρέσει κι άλλο. Το μόνο ζήτημα που τίθεται ή έχει ενδιαφέρον για μας είναι με τι τέλος πάντων έχει γεμίσει το ποτήρι. Αίμα; Νερό; Πορτοκαλάδα; Είναι ένα ποτήρι γεμάτο ουίσκι, τέλειο συνοδευτικό της ινδικής κάναβης ή θα βόλευε καλύτερα να το δούμε ως το καλύτερο φάρμακο για τον πονόδοντο;

Αρνούμαστε λοιπόν να παγιδευτούμε στο δίπολο επιτυχίας-αποτυχίας, η ζωή, η ύπαρξη είναι μια επιτυχία από μόνη της και όσο συνεχίζεται τόσο περισσότερα αποτελέσματα φέρνει. Για λόγους ηθικής και πρακτικότητας εμείς δε θα διαλέγαμε ποτέ μια επιτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, δολοφονίας ίσως αλλά αυτοκτονίας ποτέ. Η αναζήτηση ενός ελευθεριακού soviet dream σε καιρούς καπιταλιστικής δικτατορίας καλώς ή κακώς δεν συμβαδίζει με το τέλος της προσωπικής  μας ύπαρξης. Δεν ξέρουμε ποια απόπειρα θα διαλέξουν να πραγματοποιήσουν οι αναγνώστες μας στο μέλλον, αλλά τους διαβεβαιώνουμε. Θα πετύχουν!

Και στην τελική δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα τη βγάλουμε καθαρή, μόνο η εγγύηση ότι δεν μπορεί, καθώς αφήνεις τα νευροκύτταρα σου να δουλέψουν, θα υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα...

Read More [...]

Posted in Κοινά κείμενα